بررسی میزان بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی در دو روش القاء بی هوشی با پروپوفول و القاء و حفظ بی هوشی با پروپوفول

سابقه و هدف: تهوع و استفراغ بعد از عمل (post-operative nausea and vomiting, ponv) ازعوارض شایع پس از جراحی است که اثرات زیان باری دارد. اگر این عارضه شایع توسط داروی هوشبری که کاربرد آن اجتناب ناپذیر است کاهش یابد راه حلی سودمند خواهد بود. هدف از این مطالعه این است که با توجه به تأثیر پروپوفول در کاهش تهوع و استفراغ و عدم وجود مطالعه ای که در آن پروپوفول به عنوان تک دارو جهت بی هوشی باشد، در مطالعه ی فعلی از پروپوفول در مراحل القاء و حفظ بی هوشی استفاده و تأثیر آن بر میزان بروز ponv بررسی شده است. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی ۱۹۶ بیمار که طبق کلاس і و іі  انجمن بیهوشی آمریکا در محدوده ی سنی ۶۵-۱۶ سال که کاندید اعمال جراحی عمومی، ارولوژی و ارتوپدی بودند به طور تصادفی به دو گروه ۹۸ نفره a و b تقسیم شدند. در گروه a ، القاء و حفظ بی هوشی با پروپوفول و در گروه b جهت القاء از پروپوفول و برای حفظ بی هوشی از ایزوفلوران استفاده و میزان بروز ponv طی ۶ ساعت اول بعد از جراحی ثبت شد. یافته ها: میزان بروز ponv در گروه a (پروپوفول+پروپوفول) طی ۶ ساعت بعد از عمل، به طور معنی داری از گروه b (پروپوفول+ ایزوفلوران) کم تر بود.  نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که استفاده از پروپوفول در مراحل القاء و حفظ بی هوشی در مقایسه با استفاده از پروپوفول فقط در مرحله القاء، باعث کاهش میزان بروز ponv بعد از اعمال جراحی عمومی، ارتوپدی و ارولوژی در بیماران می شود.